10-4

در این 8 سال (از 84تا کنون) نه سن من به سیاسی نوشتن میخورد و نه جرأت سیاسی نوشتن داشتم! هرچند در این 4 سال اخیر گاهاً مجبور به فیلم بازی کردن هایی هم شدیم!! اما احساس درونی خودم رو تا روز پس از اعلام نتایج انتخابات خرداد 92 بروز ندادم! و اگر ازم سئوال شه آگاهانه ترین کار زندگیت چی بود؟ میگم سکوت و فیلم بازی کردن هام در این 4 سال!

از دوران دانشجوئیم در مقطع کاردانی که چیزی نفهمیدم!!فقط فهمیدم باید سکوت کنی و حرف نزنی! فهمیدم دانشگاه محل تحلصیه نه فعالیت سیاسی!! فهمیدم کلاس درس جای یاد گرفتن درسه نه بحث سیاسی!!! و کلا به این نتیجه رسیدم که باید قبل از شروع ترم دو دستی کل شهریه رو پرداخت کنی و از همون اول ترم به فکر شهریه ترم بعدت باشی!!! فهمیدم در زمان دانشجو بودنت علاوه بر رعایت خیلی چیزا، باید هم کار کنی هم درس بخونی طوری که نه به درست برسی نه به کارت!! تا جایی که می دونم اشتغال دانشجو ممنوع هست، و در کشور آمریکا دانشجو حق کار کردن نداره، ولی توی ایران، با این وضعیت اقتصادی، اونم توی زمانی که اوج مشکلات اقتصادی بود، مگه می شد فقط به درس فکر کرد و نگران شهریه و هزینه های دانشگاه نبود؟!!!

اما الان در دوره ی جدید دانشجوییم در مقطع کارشناسی ناپیوسته سر و گوشم می جنبه و زبونم باز شده!!

بگذریم!! تا همینجاشم زیاده روی کردم!! می ترسم در دوران های بعدی این نوشته های مکتوبم بشه مایه ی دردسر!!!

فقط میگم که از ابتدا حس بسیار خوبی نسبت به دکتر روحانی داشتم به دو دلیل، یکی به دلیل صحبت از اعتدال و دیگری بخاطر نشاط و امیدی که در چهره و حرفهاش بود و صد البته به دلیل تفکراتش و برنامه هایی که برای مدیریت کشور داشت به دکتر روحانی رأی دادم.

آدمی به امید زنده ست، شخصاً به مدیریت دکتر روحانی امید بسیاری دارم، امیدوارم این 4 سال (که حساسترین سال های زندگی من هست!!) به خوبی و خوشی بگذره!!

با دیدن این عکس یک حس خیلی خوب بهم دست میده:

خداروشکر که توی این یکصد و خورده ای روز کشورم انقدر پیشرفت کرده که حداقل حداقل حداقل می تونم حرف ها و دیدگاه های سیاسیم رو بعداز 5 سال وبلاگ نوشتن، توی وبلاگم منتشر کنم. فقط می تونم بگم: روحانی مچکریم!!! :)))

به امید ایرانی آباد و به امید اومدن روزهای خوب ...

---

پ.ن: داژنده این دکتر ظریف خوساریو، نزندین مال کدوم محلاو؟مطمئناً محل بالایی خو نی!! چون محل بالاییا اهل سازش مین دعوا ننده!!!